Ctrl C + Ctrl V

Pozwolę sobie donieść, że wedle badań OBOP uczciwość jest jedną z wartości życiowych cenionych przez Polaków najwyżej - obok życia rodzinnego, zawodowego i innych ważnych rzeczy, takich jak religijność i spokój, nomen omen: święty. Uogólnienia dotyczące narodu z jednej strony nie mają większego sensu, z drugiej skłaniają do szczegółowych analiz amatorskich. Trudno powiedzieć, że społeczność jest uczciwa bądź nie jest, ale "klimat ku uczciwości" w jednych krajach panuje wespół ze składem powietrza, a w innych znowu zupełnie nie jest w modzie. Ile się historii naczytałam w prasie publicystycznej - że Amerykanie ściągającego na egzaminie rzucają baribalom na pożarcie (wylizanie?), że Szwedzi już w ogóle nie zamykają na klucz swoich domów czy po pułap wypchanych samochodami garaży i muszą wymyślać drzwi pancerne od nowa, bo zapomnieli jak się je robi - takie rzeczy. Jakiś zespół prowokatorów dziennikarskich gubił ostentacyjnie w kilku europejskich stolicach portfele zawierające euro i czaił się, czy portfele zostaną zwrócone podstawionym właścicielom. Eksperyment zrobili też w Warszawie; Polska w tym rankingu była co prawda w ogonie, ale nie tak całkiem na końcu (dziennikarze stracili większość euro, ale nie wszystkie).

Nie wiem, czy te baśnie, klechdy i gawędy o innych krajach to prawda, mam w tym względzie mikre doświadczenie, ale Polska różne ma twarze. Do podjęcia tematu skłonił mnie wyhaczony ostatnio nius zaprezentowany przez autorów bloga o Gruzji, którzy twierdzą, że Katarzyna Pakosińska, która jest dobrą, myślę, artystką kabaretową, z wykształcenia polonistką i ostatnio też autorką, zamieściła w swojej najnowszej i jedynej jak dotąd książce (podróżniczo-wspomnieniowej) spore fragmenty owego bloga gruzińskofilskiego i zapomniała podać źródło. Potem okazało się, że bezźródłowe kopie i wkleje dotyczyły też innych książek (np. kucharskich) oraz serwisów internetowych, w tym Wikipedii. WIKIPEDII! Cała ta wycinanka została wydana w jednym tomie na przeszło dwustu stronach, pod wspólnym tytułem i jednym autorskim nazwiskiem, a całości patronował duch święty przeżyć osobistych. Te jednak okazały się osobiste w bardzo nikłym stopniu.

Artyści kabaretowi i poloniści w jednej osobie nie są zapewne reprezentatywnym podzbiorem społeczeństwa, ale coś jest na rzeczy. To się po prostu...dzieje. W necie działa na przykład cały przemysł pisania prac licencjackich i magisterskich, a nawet doktorskich - co więcej, nie jest to tak całkiem nielegalne. Chodzi o to, że autorzy takiego "opracowania" muszą iść w zaparte, że chodzi o "wzór" i że nie jest ich problemem, że ktoś się pod takim "wzorem" podpisze i przedstawi go na obronie - oni po prostu zakładają, że ktoś chce kupić opracowanie tematu swojej pracy, żeby zobaczyć, jak-by-to-mogło-wyglądać-gdyby-coś, a potem napisze coś własnego, gdy już będzie mądrzejszy w cudze doświadczenie i ubraną w twardy tekst teorię. Zarabiają w ten sposób przede wszystkim ludzie, którzy sami już wykształcenie zdobyli i często pracują na uczelni, uprzejmie ogłaszając się na forach i zapewniając o terminowości i solidności. Szczerze mnie to oburza.

A ściąganie na egzaminach uznawane jest za dowód sprytu i typowy sposób zaliczenia sesji - uczenie się to sposób awaryjny. To mnie też szczerze oburza. Oraz to, że Polacy sami o polskiej edukacji mają jak najgorsze zdanie. Mówią: 'kiedyś mieć magistra coś znaczyło. Teraz nic nie znaczy.' Za przyzwoleniem wszystkich zainteresowanych stron, moi drodzy! Etyka to takie długie i trudne słowo...