Corvus Corax

Od przysłowiowego zawsze uważam, że zaadaptowanie folku do muzyki alternatywnej było genialnym pomysłem w historii człowieczeństwa jako takiego. Rzecz jasna adaptować owe można na różne sposoby, ale moim zdaniem prawie każdy brzmi wprost ślicznie, dynamika i instrumentarium metalu (różne rodzaje) czy (punk) rocka i folku wspaniale się uzupełniają - no wiecie, jak coś jest dobre, to będzie wprost przepyszne z sosem czosnkowym albo chili. 

Corvus Corax wydał w zeszłym roku nową płytę Gimlie, chcę ją polecić bo jest zaskakująco bardzo fajna,  w dużej mierze rytualnie fajna. Podoba mi się ewolucja Corvus Corax, jest zupełnie w moim guście. Moje pierwsze spotkanie z tą niemiecką, objeżoną tradycyjnymi instrumentami grupą było zupełnie nieudane, bo zaczęło się od płyty Tanzwut, jedynego o ile się orientuję projektu elektronicznego pod tym szyldem. Wiele nie pamiętam, poza ogólnym wrażeniem że było to po prostu straszne, jak złamanie z przemieszczeniem (choć amatorzy muyki elektronicznej pewnie zawyrokowaliby co innego). Z kolei starsze płyty Corvus Corax z chórami trochę mnie nudzą, mimo że obiektywnie są okej, a najnowsze są już świetne - jak to miło, gdy coś jest świetne jednocześnie będąc najnowszym, prawda, że często jest zupełnie na odwrót.

CC przypomniał mojej osobie o sobie (przepraszam za tę frazę, ale nie mogłam się zdecydować czy napisać "mi" czy "mnie", ma ktoś pomysł co byłoby lepsze?) występując na Castle Party w zeszłym roku jako główna gwiazda jednego z wieczorów - był to ewidentnie dobry wybór bynajmniej nie wyłącznie ze względu na staż grupy (dwadzieścia pięć lat!). Zespół brzmiał jeszcze lepiej niż na płytach, co zawsze świadczy o artyście że się mu nie podskoczy, a niektóre melancholijne nieco utwory okazały się prawdziwymi hymnami koncertowymi, na przykład Havfrue z płyty Sverker (na koncercie mówili, że to duńska piosenka tradycyjna, ale jakoś nie mogę nic na ten temat znaleźć):

a czego więcej oczekiwać od występów na żywo jeśli nie świetnego przygotowania A TAKŻE nowej jakości w stosunku do nagrań studyjnych. Do tego było na co popatrzeć. To znaczy męska część publiczności mogła sobie popatrzeć na starodawne instrumenty, ładne były, a płeć przeciwna czuła się jak w pudełku czekoladek z różnych przyczyn (każda przyczyna stała w innym kącie sceny i grała na czymś innym, do tego nierzadko topless, hmm).

Gimlie naprawdę warto posłuchać, jest chyba jeszcze lepsza niż Sverker - właśnie jestem w trakcie wieloczynnikowej analizy w tym temacie.